Ιστορία εν μέσω πολύ βαρετής ανάλυσης φασματογράφου μάζας

Σκηνικό: σκοτεινή επαρχιακή πόλη Αγγλίας.
Φοιτητικό σπίτι. Χτυπάει η πόρτα. Είναι ο N., πλούσιος κολεγιόπαιδες που μας φορτώνεται συνεχώς ως πρώην συμμαθητής της συγκατοίκου μου.
-Κερδίσαμε παιδιά, κερδίσαμε!
- Τι έγινε, Ν.;
-Κερδίσαμε την υπόθεση του βασιλιά στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.
(Η έλλειψη του "πρώην" στη πρόταση του έπρεπε να με είχε υποψιάσει.)
-Ναι, θα τα κρατήσουμε εμείς;
-Τι, τι λες; Κέρδισε ο βασιλιάς, είναι ανθρώπινο δικαίωμα του να κρατήσει την περιουσια της οικογενειας του.
Σε αυτό το σημείο κατάλαβα ότι αν σχεδόν μισό αιώνα μετά τον εμφύλιο και τον διχασμό, ακόμα υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί, και σημαίνει κάτι αυτό. Στο περιβάλλον που βρισκόμασταν δεν ήτανε ιδεολογικό το περιεχόμενο της διαφοράς, αλλα μονο θέμα ψυχής.
Επίση κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω συγκάτοικο...
Και φυσικά, μερικά χρονια μετά ο πρώην ξεπούλησε την περιουσια της οικογενειας, κουτάλι κουτάλι και πιάτο πιάτο, σε δημοπρασία.